Lichamelijk is iemand dan meestal wat op te lappen gééstelijk misbruik niet meer. Het gaat deel uit maken van je leven; je leert er mee leven , zoals dat heet.
In het ergste geval rest de dood.
Dat degenen die anderen misbruiken een laffe eigenschap bezitten zal te maken hebben met, plat gezegd, achterbaksheid. En waar dát dan weer vandaan komt zal te maken hebben met een minderwaardigheidscomplex.
Dat is makkelijk terug te voeren naar misbruik van macht ( politiek) misbruik van kinderen, misbruik van vertrouwen.
Het enige wat rest is dan de ontkenning of het afdekken.
Als ik kijk naar individuen die “hogeróp willen komen” gaat dat ook nog wel eens gepaard met vreemde bewegingen. Over de ruggen van een ander heen dus.
Maar als ik kijk naar instanties zoals kerken en instellingen , valt me altijd weer op hoeveel doolhoven men in werking zet om misbruik van vertrouwen af te dekken. De meest gehoorde opmerking is dat je “een klacht kan indienen”.
Persoonlijk heb ik al de ervaringen dat zelfs klachten héél lang onderweg kunnen blijven eer er een mager vvvv-bonnetje uitrolt nav een klacht over het niet behandelen van een klacht. Onvoorstelbaar? Nee hoor, écht gebeurt. En geen eenmalige zaak want ook daarna wist men het weer te presteren dat een klacht maanden onderweg was.
In vergelijking tot het misbruik in de kerk(en) en internaten natuurlijk redelijk snel want deze doen er gemiddeld wel wat langer over om te erkennen dat er een zootje heerst. ( de goeden uitgezonderd).
In alle gevallen heerst er dus schijn-heiligheid.
Vertrouwen, je onder ‘n ander stellen , blijft een zaak van een kind onder de behoedzame vleugels van een ouder.
Stel je voor dat je 100 % vertrouwen geeft op de woorden van een ánder? En die ánder heeft een functie waarvan je mag denken dat deze betrouwbaar is?
Dan komt automatisch de instelling in het geding waaruit deze functie beoefend wordt als er misbruik van vertrouwen aan de orde komt. Rede om dus te zorgen dat men niet alleen drempels en slotgrachten aanbrengt met wetten, verordeningen en weet ik wat voor regeltjes maar ook de ontkenning toepast. Want de goede naam is belangrijker blijkbaar dan het “slachtoffer”.
Wat dit psychisch de mensen aandoet maakt in feite niets uit. De institutionele Macht veegt al jaren het gevoel van mensen van tafel, helaas.
Dat blijkt ook wel bij de zogenaamde “inspraak “ van burgers. Menigeen vindt dit lastig. Menigeen hult zich in een woord wat ter discussie staat ; democratie. ( = wij zetten een lokbrief op om stemmen te winnen en bepalen dan zelf hoe we verder gaan)
Burgerparticipatie is ook zoiets. Op het gevoel van mensen werken terwijl er een economische reden is.
De Kerk(en) lusten er pap van en dan niet alleen de katholieke kerk. Alhoewel de Paus natuurlijk de hoofdman is van alle zijtakken.
Door de eeuwen heen heeft het geloof mensen aangezet tot onderdanigheid waarin men “blind” de herder volgde. Met een beetje sjeu van kruisvaarders en heksenjachten, stenigingen en angst voor de duvel.
Maar in de eerste plaats het degraderen van de eigen waarde, de eigen geest van een mens. De onderdanigheid was belangrijker.
Is het vreemd dat in zo’n functie figuren rondlopen die zich beschermd voelen door zo’n machtsblok?
En dat geldt niet alleen bij het Vaticaan in Rome maar evenzo bij andere geloofshuizen. Laten we maar zeggen; niet één is zonder “zonden”.
De misselijkmakende hypocriete houding is echter dat men zichzelf een veer in de reet bleef steken ondanks dat men best wel wist wat er gaande was.
En diezelfde misselijkmakende hypocriete houding slachtoffers maakte gedurende de jaren dat men de macht had.
Macht…waar je dan het mens-zijn voor inleverde..En de boetedoening pas na jaren bestaat uit een soort iris-cheque
